پروژه های مشاركتی؛ راهی برای كسب درآمدهای پايدار

يكی از موانعی كه در مورد درآمدهای شهری وجود دارد و به يک گلوگاه تبديل شده، بحث صدور پروانه است.

شورای شهر تهران كاری به تراكم فروشی و بحث بلندمرتبه سازی ندارد كه مورد نقد كارشناسی هست. چراكه ما به دنبال همان تراكم مجاز و حداقلی در شهر تهران هستيم كه به معنای تراكم فروشی يا در اصل شهرفروشی هم نيست. با اين حال، در صدور پروانه ساخت روند معيوبی را می بينيم كه بعضا فرايند آن تا 18ماه به طول ميانجامد. در واقع يک بوروكراسی وحشتناكی هست كه هم مردم را آزار می دهد و به كرامت شهروندان لطمه زده و هم در بحث بافت فرسوده و نوسازی آن مانع ايجاد كرده است. هر قدر نوسازی در بافت فرسوده صورت بگيرد، منظر شهری بهبود پيدا ميكند يا ايجاد ايمنی كرده و در نهايت سبب درآمد برای شهر می شود. خيلی از درآمدهای نهفته و مستتر شهرداری از صدور پروانه ساخت به دليل وقفه های طولانی مدت در صدور آن متوقف مانده است.

البته شهرداری تهران بايد به فكر درآمدهای پايدار باشد. بخشی از درآمدهای پايدار می تواند از طريق پروژه های مشاركتی در شهر تهران حاصل شود. در مناطق مختلف شهر تهران به جای خام فروشی زمين بايد پروژه های مشاركتی با بخش خصوصی تعريف كنيم. برای مثال اگر در تهران مشكل پاركينگ داريم، شهرداری مناطق زمين را در اختيار بخش خصوصی قرار دهد تا آنها عمليات احداث پاركينگ را انجام دهند و بدين ترتيب، شهرداری از پروژه های مشاركتی می تواند درآمد پايدار كسب كند.

پروژه های مشاركتی كه بين شهرداری و بخش خصوصی تعريف ميشود، در واقع تا زمانی كه پروژه باقی است، قدرالسهم شراكت شهرداري بهعنوان درآمد پايدار تلقی ميشود.

در همه جای دنيا نيز به چنين درآمدهايی، درآمد پايدار گفته ميشود. درآمدهای موقت موردی به حساب می آيد، درحاليكه پروژه های مشاركتی درآمدهای پايدار با خود به همراه دارد.