چگونگی پراکندگی ایستگاههای مترو در مناطق مختلف تهران

به گزارش شهردارآنلاین به نقل از روابط عمومی و امور بین‌الملل شرکت راه آهن شهری تهران و حومه(مترو)؛ طراحی اولیه خطوط مترو پایتخت به سالهای قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران باز می‌گردد که در آن زمان نه گستره سکونت تهران به شکل کنونی بود و نه میزان جمعیت آن. در واقع جانمایی اولیه و تعداد ایستگاهها بر اساس اطلاعات آماری دهه ۵۰ و ۶۰ خورشیدی تبیین شد اما از اوایل دهه ۷۰ که پایتخت چه به لحاظ روند افزایش جمعیت و چه از حیث وسعت شرایط دیگری را تجربه کرد، الزامات شبکه حمل و نقل عمومی انبوه بر نیز معادلات خاص خود را طلب می‌کرد. بر همین اساس بود که نسخه‌های دیگر طرح جامع حمل و نقل ریلی تهران تدوین شد و آخرین طرح موجود که اواخر سال ۱۳۹۸ به تصویب رسید، احداث ۴ خط جدید به طول تقریبی ۱۷۵ کیلومتر(مسیر) و حدود ۱۳۰ ایستگاه را به مدیریت شهری پایتخت تکلیف کرد.

شبکه فعلی مترو تهران با ۷ خط، غیر از کرج، هشتگرد و شهر جدید پرند، ۲۱ منطقه پایتخت را با تعداد ایستگاههای متفاوت تحت پوشش قرار داده است. در این میان منطقه ۲۱ متاسفانه از هیچ ایستگاه مترویی برخوردار نیست و مناطقی مانند ۹، ۱۵، ۱۷، ۱۸ و ۲۰ نیز مناطق کم برخورداری به لحاظ بهره مندی از شبکه موجود به حساب می آیند.

در نقطه مقابل مناطق ۲، ۴، ۵، ۶، ۷، ۱۱ و ۱۲ به نسبت تعداد ایستگاههای بیشتری دارند و دسترسی به شبکه حمل و نقل عمومی انبوه بر در این مناطق آسانتر است.

مناطق یک، ۳، ۷، ۸، ۱۳، ۱۴ و ۱۹ در وضعیت متوسطی قرار دارند و دو منطقه ۱۶ و ۲۲ هر یک ۴ ایستگاه دارند.

اما با احداث ۴ خط جدید ۸ تا ۱۱ و ایجاد حدود ۱۳۰ ایستگاه در اقصی نقاط پایتخت، نه تنها شرایط بهره مندی تمام مناطق از ایستگاه مترو حالت متوازن تری به خود می گیرد بلکه در هم افزایی خطوط جدید و قدیم و برقراری ارتباط بین آنها از طریق ایستگاههای تبادلی، شبکه جامع و فراگیر مترو معنای اصلی خود را بازخواهد یافت و انتظار از شهروندان برای ترجیح دادن حمل و نقل عمومی ارزان، ایمن و سریع بر استفاده از وسایل نقلیه شخصی، جنبه منطقی تری خواهد یافت.